Nie. Wniesienie powództwa przeciwko bankowi w sprawie dotyczącej kredytu frankowego nie może stanowić podstawy dla banku do podjęcia jakichkolwiek negatywnych działań w stosunku do osoby kredytobiorcy. Pozwany  w szczególności nie może jednostronnie zwiększyć marży kredytu, wypowiedzieć umowy kredytu, czy też wszcząć postępowania egzekucyjnego w stosunku do kredytobiorcy. Z punktu widzenia banku istotną jest jedynie kwestia, czy kredytobiorca w dalszym ciągu spłaca raty kredytu zgodnie z harmonogramem i realizuje inne obowiązki wynikające z umowy kredytu.

W żadnej z prowadzonych przez nas spraw sądowych kredytobiorca (powód) nie stał się ofiarą negatywnych działań ze strony banku związanych z wniesieniem do sądu pozwu dotyczącego kredytu frankowego.

Całkowita spłata kredytu nie pozbawia kredytobiorcy możliwości obrony swoich praw przed sądem i dochodzenia od banku zwrotu nienależnie pobranych  kwot uiszczonych pierwotnie w związku z realizacją umowy kredytu frankowego. Spłata kredytu nie stanowi okoliczności utrudniającej postępowanie sądowe przeciwko bankowi.

W praktyce ryzyko przedawnienia roszczenia o zapłatę  w sprawie związanej z kredytem frankowym po stronie kredytobiorcy nie występuje. Zgodnie z wyrokami TSUE  oraz orzecznictwem Sądu Najwyższego bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się dopiero po powzięciu przez kredytobiorcę wiedzy o wadliwości umowy kredytu oraz o przysługujących mu z tego tytułu uprawnieniach. W postępowaniu przed sądem to bank jest obowiązany wykazać, że ewentualnie doszło do przedawnienia roszczeń kredytobiorcy.

Okres przedawnienia roszczeń kredytobiorców wynosi aktualnie 6 lat.

Rozwód nie stanowi przeszkody dla wytoczenia powództwa przeciwko bankowi związanego z umową kredytu frankowego. Należy jednak pamiętać, iż po rozwodzie były współmałżonek może dochodzić samodzielnie na ogół (poza pewnymi wyjątkami) jedynie połowy kwot uiszczonych wspólnie z drugim małżonkiem w okresie pozostawania we wspólności majątkowej małżeńskiej.

Wytoczenie  powództwa przeciwko bankowi wiążę się przede wszystkim z koniecznością uiszczenia opłaty sądowej w wysokości 5% wartości dochodzonego roszczenie nigdy jednak nie więcej niż 1.000 zł. Dodatkowo istnieje konieczność uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł). W postępowania niekiedy (obecnie bardzo rzadko) może zaistnieć konieczność uiszczenia zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego (zwykle około 1.000 – 2.000 zł). Kwoty te w przypadku wygranej podlegają zwrotowi przez bank.

W przypadku zawarcia umowy z kancelarią wytoczenie powództwa dodatkowo wiąże się z koniecznością uiszczenia wynagrodzenia za udzielona pomoc. Wysokość tego wynagrodzenia jest określana w umowie.